7459 16. Summit nesvrstanih u Teheranu

(english / italiano / srpskohrvatski)

16. Summit nesvrstanih u Teheranu

1) Ljiljana Bogoeva Sedlar: Bilješka sa 16. Summita nesvrstanih u Teheranu
2) Thierry Meyssan: Washington prende atto del ritorno dei non allineati
3) Tehran Declaration and Final Document: Support to Syria to Restore Sovereignty in Occupied Golan...

Sullo stesso argomento si veda anche il post precedente:


=== 1 ===

http://www.advance.hr/vijesti/ljiljana-bogoeva-sedlar-biljeska-sa-16-summita-nesvrstanih-u-teheranu/


Tema dana

Ljiljana Bogoeva Sedlar: Bilješka sa 16. Summita nesvrstanih u Teheranu

Ljiljana Bogoeva Sedlar

vrijeme objave: Subota - 15. Rujan 2012 | 19:05


Prije početka 16. Summita nesvrstanih zemalja, koji se, zajedno s radom Ministarske konferencije, održavao u Teheranu od 25. do 31.kolovoza 2012., na "Information Clearing House" web stranicama postavljena su, sasvim nenamjerno, dva vrlo prigodna dokumentarna filma.
Jedan, "NATO's Secret Armies" (snimljen 2009. godine, autor Andreas Pichler) govori o terorističkim akcijama desničarske tajne organizacije Gladio, vršenim po zemljama zapadne Europe (Njemačkoj, Belgiji, Italiji) da bi se za terorizam optužili i tako diskreditirali ljevičarski pokreti koji su poslije Drugog svjetskog rata nezadrživo jačali širom Zapadne Europe, a drugi, iz 1998, "The Secrets of the CIA", Jamesa Otisa, je o subverzivnim akcijama pomoću kojih su vršene promjene režima u neeuropskim zemljama širom svijeta, između ostalog i zemljama osnivačima Pokreta nesvrstanih iz Afrike, Azije i Latinske Amerike.

U filmu nekadašnji agenti CIA-e - koji su kao Bradley Manning i Julian Assange, ili prije njih Daniel Ellsberg, promijenili mišljenje i stranu za koju se bore - sami iznose zastrašujuće istine o tome na koje su sve načine podrivali revolucionarne oslobodilačke pokrete i kojim tajnim intervencijama mijenjali režime u Kongu, Kambodži, Indoneziji, Gvatemali, Čileu, Nikaragvi, radili protiv Kube, Meksika, Venecuele.
Bilo je dobro podsjetiti se kakve su bile povijesne okolnosti pod kojima se tijekom proteklih pedeset godina Pokret nesvrstanih razvijao.

Prikazivanjem ovakvih filmova izbjegla se situacija u kojoj se često nalazi Kuba, čije se pedeset i dvije godine revolucije 'ocjenjuju', a da se ni jednom čak i ne spomene činjenica da se život na Kubi (pa i revolucija) odvija pod polastoljetnim embargom koji su otoku nametnule SAD.
Ako je Summit bio prilika da se jasno sagledaju uspjesi i neuspjesi Pokreta, dobro je bilo podsjetiti se tko se u svijetu desetljećima zalagao za ideju miroljubive koegzistencije i suradnje među narodima, a čiji je interes bio da se neprestano sije razdor, da bi se nekadašnji europski osvajači ponovo vratili na teritorije koje su stoljećima kontrolirali, ne kao ono što stvarno jesu, ratni huškači i profiteri, već kao NATO mirotvorci i još jednom - 'civilizatori'.

Godine 1961. kada je početkom rujna u Beogradu održan prvi Summit nesvrstanih i Jugoslavija bila jedina europska zemlja koja je u ostvarenje ideje nesvrstanosti investirala, neki događaji s drugih dijelova svjetske scene nameću se kao parametri koje treba imati na umu pri izvođenju političih analiza.
Listopada 1961., mjesec dana poslije osnivačke konferencije Nesvrstanih u Beogradu, Francuska u Parizu ubija i u Senu baca Alžirce koji prosvjeduju i poslije završetka Drugog svjetskog rata i oslobađanja Francuske od njemačke okupacije i sami traže slobodu i nezavisnost.
Više od petnaest godina poslije trijumfalne pobjede nad Hitlerovom rasnom diskriminacijom, Francuska im slobodu i nezavisnost nije dragovoljno dala. Rat protiv Fašizma trajao je četiri, a borba Alžira za dekolonizaciju osam godina. O tim događajima tek nedanvno su za šire narodne mase progovorili filmovi Michaela Hanekea i Rachida Bouchareba, a o udžbenicima iz kojih je poslije Drugog svjetskog rata Frantz Fanon učio da je alžirski mozak radikalno drugačiji od mozga bijelog čovjeka i da su Alžirci genetski kriminalci, još uvijek se uglavnom ne govori.

U Americi su 1961. ubijani od batina bijelci i crnci koji su u autobus ulazili zajedno, kršeći rasističke zakone koji su nalagali strogo poštivanje diskriminacije. O tim događajima je 2011. godine sjajan film (Freedom Riders) snimio afroamerički redatelj Stanley Nelson.
Nasuprot događajima u Francuskoj i Americi, Kuba je tijekom 1961. nevjerojatnom akcijom solidarnosti za jednu godinu oslobodila svoj otok nepismenosti. Unatoč ovakvim činjenicama, čudnovatim revizijama povijesti Jugoslavija i Kuba se sotoniziraju, a Francuska i SAD, usprkos svemu, promoviraju kao kolijevke demokracije i iskonske zaštitnice ljudskih prava. 

Bilo je dobro podsjetiti se u Teheranu da zemlje članice Pokreta nesvrstanih predstavljaju dvije trećine članstva Ujedinjenih Naroda i da, zajedno sa zemljama promatračima (Brazil, Kina) i gostima (Rusija) zastupaju ogromnu većinu čovječanstva. 
Po demokratskim principima u koje se zaklinju (ili bolje rečeno iza kojih se zaklanjaju) velike svjetske birokracije, uključujući i Ujedinjene Narode, volja članica Pokreta nesvrstanih, globalne većine, mogla bi radikalno promjeniti svijet i rehabilitirati istinu.
Na 16. Summitu, primjera radi, sve zemlje članice založile su se za budućnost bez nuklearnog naoružanja, ali i za svima dozvoljeno korištenje nuklearne energije u mirnodopske svrhe. Vrijeme će pokazati da li će ovoj demokratski izraženoj volji većine, velike sile (takozvane kolijevke demokracije), dozvoliti da zaživi.

Na 16. summitu Nesvrstanih u Teheranu podržana je Palestina, osuđeno kršenje međunarodnog prava, iskazano neslaganje sa sankcijama licemjerno uvedenim Kubi, Iranu, Bjelorusiji, Siriji, i drugima, ukazano na sramno stvaranje ratom i ekološkim katastrofama raseljenih lica i izbjeglica, 80% od kojih su s teritorija Bliskog Istoka. Inzistiralo se na demokratizaciji Ujedinjenih Naroda, preko reforme ili potpunog ukidanja Vijeća sigurnosti; ukazivalo se na nemoć i besmislenost deklaracija koje se iz godine u godinu izglasavaju o ukidanju embarga Kubi ili o nezakonitosti zida (dva puta višeg i mnogo kolometara dužeg od Berlinskog) koji Izrael podiže u Palestini.
Više puta je skrenuta pažnja na nade koje se polažu u konferenciju o međunarodnom pravu i zakonima (the Rule of Law at the National and International Levels), koja se 24. rujna treba održati za vrijeme 67. zasjedanja Generalne skupštine.

Predsjednik Ugande Yoweri Museveni govorio je prvog dana Summita o apsurdu demokracije koju velike sile (SAD i NATO) utjeruju bombama (Bombing for Democracy); podržavajući prijedlog o razoružanju predsjednik Palestine, Mahmoud Abbas, govorio je o Hirošimi, koju je osobno posjetio, i o opomeni koju taj grad predstavlja svima koji imaju nuklearno oružje i njime prijete susjedima. Premijer Butana inzistirao je na sreći koja treba biti mjerilo uspješnog života, nasuprot novcu i 'uspjehu' onako kako ih, kao izvor sreće, definira Zapad.
S govornice Summita hvaljena je Kuba zbog solidarnosti koju dosljedno nastavlja pokazivati prema svim narodima koji ne odustaju od borbe za nezavisnost, pravdu i slobodu. 
Govornici su često spominjali Jugoslaviju, najpotresnije od svih podpredsjednik Zambije, Guy Scott. Ovaj bijeli predstavnik zemlje crnog kontinenta rekao je da je Zambija desetljećima kažnjavana zato što je podržavala sve pokrete za oslobađanje i dekolonizaciju Afrike (posebno Rodezije, Angole, Mozambika). 
U tome, kazao je Scott, Zambija nikada ne bi uspjela da nije bilo velikog prijateljstva između predsjednika Kennetha Kaunde i Maršala Tita i Jugoslavije.
Afrika tu pomoć u borbi za slobodu nikada neće zaboraviti. Iako Jugoslavije više nema, Guy Scott je svoj govor na 16. Summitu Nesvrstanih završio riječima: "Srbijo, pridružite nam se. Toliko nam nedostajete!" 

Teško je bilo suočiti se, u toj rečenici, s pogibeljnim putem kojim je pošla Srbija.
Samo sedam godina poslije nezakonitog napada NATO-a i tona klasičnih, kazetnih i uranijskih bombi koje je Euroatlantski savez bacio na Srbiju i Crnu Goru, godine 2006. povodom 14. Summita Nesvrstanih u Havani, u ime srpskog naroda, 'osobođena' štampa Srbije piše:
"Iako je jedan od glavnih ciljeva vanjske politike Srbije članstvo u NATO-u, diplomati Srbije tvrde kako Srbija ima veliki interes da očuva veze s nesvrstanim zemljama".
Na kojem je referendumu Srpski narod kao prioritet svoje vanjske politike istaknuo članstvo u NATO-u?
Mora da je logika koja se slijedi ista kao i u slučaju Češke, kada je prosvjed naroda protiv postavljanja američkog nuklearnog naoružanja po Češkoj zanemaren, a veliki oslobodioc Vaclav Havel, objasnio da važne odluke poput te o nezavisnosti zemlje, ne može donositi narod, (kojem je na velika zvona izborio 'demokraciju') već "eksperti vlade".
U završnici susreta, predstavnik Srbije na Summitu u Teheranu zahvalio se Nesvrstanima na podršci koju su dali Srbiji po pitanju Kosova, odnosno po pitanju prava svake zemlje na očuvanje teritorijalnog integriteta. Nije bilo objašnjeno zašto se Srbija želi udružiti ne s Nesvrstanima već upravo s onima koji su joj pravo na teritorijalni integritet osporili i na oslobođenom Kosovu (oslobođenom od Srba i Srbije) nametnuli koncepciju slobode koju zagovaraju u Bondsteelu, jednoj od najvećih vojnih baza koju Amerika posjeduje. 

Bilo je na Summitu i drugih paradoksa, posebno u ocjeni situacije u Siriji i ostalim djelovima zahvaćenim takozvanim "Arapskim proljećem". Retorika zemalja koje su u toj regiji izgubile nezavisnost i opstaju pod američkom okupacijom i patronatom (Egipat, Afganistan, Irak), bila je u vidnom raskoraku sa svima dobro poznatim ali nespomenutim političkim činjenicama.

Jedan paradoks potkrao se i Iranskim liderima koji su svoje uvodne govore završili komentarom da je Marksizam mrtav, kapitalizam diskreditiran, te da je djelotvoran samo put islamskih revolucija. Priželjkujući kraj marksističkim idejama, našli su se na pozicijama svog najljućeg neprijatelja, Amerike, koja kraj marksizma odavano priziva i najavljuje.
Takvim idejnim 'savezništvom' Iran se stavlja u opasnost da antagonizira neke još uvijek moćne faktore u Rusiji i Kini, a da ne govorimo o Latinskoj Americi, koja je u nekoliko maha reagirala na izrečenu nesmotrenost.
"Mi smo ponosni na svoj kršćanski socijalizam", rekao je predstavnik Nikaragve, govoreći i u ime svih lidera Latinske Amerike koji su izveli uspješne revolucije upravo kao zagovornici Teologije osobođenja, kombinacije kršćanskog i marksističkog humanizma.
No, paradoksi su bili vidni i zbog svoje vidljivosti, u sklopu svega što je Summit pokazao, njihovo uklanjanje postavljeno je kao glavni dio radnog zadatka koji se pred članicama Pokreta nalazi.

Nije bilo zataškavanja niti poricanja - izbjegavanja nesuglasica. Moj prijedlog Summitu, iznijet dužnosnicima iranskog Ministarstva za kulturu, bio je da se radi revitalizacije Pokreta za mlade osnuje Ljetnja škola Nesvrstavanja, u kojoj bi vrhunski predavači razgovarali s polaznicima o smislu i daljem razvoju pokreta, ali bez novčane nadoknade.
I to je lekcija koju mladi trebaju ponovo naučiti – da postoje stvari koje se rade iz uvjerenja i vjere u pravednije uređenje svijeta, a ne zbog profita. 

Dan poslije summita južnoafrički svećenik, Nobelovac Desmond Tutu, inzistirao je da Tony Blair mora biti izveden pred Haški tribunal zbog laži koje su upotrijebljene da opravdaju napad na Irak.
Tutu je demonstrativno napustio afričku konferenciju na kojoj je trebao sjediti pored Busha i Blaira, ne samo zato što je Blair toj konferenciji uopće prisustvovao, već i zato što je svoje pojavljivanje naplaćivao ogromnim honorarima.
I Desmond Tutu se tako na svoj način složio da nam takvi 'učitelji' ne trebaju.
Pokret nesvrstanih bio je i treba da ostane nešto sasvim drugo – alternativa u koju i danas vrijedi investirati i na kojoj, zajedno s ostalim tako brojnim zemljama svijeta, vrijedi raditi.

O autoru teksta:

Ljiljana Bogoeva-Sedlar, profesor engleske i američke književnosti na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu i Filozofskom fakultetu u Nišu
Član Katedre za teoriju i povijest FDU, redoviti profesor



=== 2 ===

«SOTTO I NOSTRI OCCHI»

Washington prende atto del ritorno dei non allineati


di Thierry Meyssan
RETE VOLTAIRE | TEHERAN (IRAN)  | 16 SETTEMBRE 2012

Si è tenuto di recente a Teheran il XVI vertice dei Paesi Non Allineati, dal 26 al 31 agosto. La maggior parte dei media occidentali ha ignorato l’evento. Ai loro occhi questo movimento non ha alcuna importanza. Tuttavia, 120 Stati vi hanno partecipato, rappresentando la maggior parte della popolazione mondiale e dell’economia globale. Dovremmo davvero pensare che tutte queste delegazioni si siano spostate per niente?
Storicamente, il Movimento dei Paesi Non Allineati, creato da Nasser, Nehru, Tito e Sihanouk, punta ad affermare l’indipendenza e la sovranità delle nazioni contro la logica dei patti militari. Durante la Guerra Fredda, i membri non erano quindi né alleati militari degli Stati Uniti né dell’Unione Sovietica. Mentre l’imperialismo sovietico si limitava a esercitare una tutela sui paesi liberati dall’Armata Rossa durante la seconda guerra mondiale, i Non Allineati non avevano da temere altro che l’imperialismo degli Stati Uniti e i suoi sub-imperialismi britannico e francese, ma non l’URSS, di cui spesso erano di conseguenza alleati politici.
I Non Allineati hanno formato un movimento ma non un’organizzazione. Ogni tre anni, il loro vertice è un forum che cerca di costruire il consenso piuttosto che prendere decisioni. Nella pratica, i piccoli Stati che sono vincolati dalle maggiori potenze a votare secondo i loro desideri all’Assemblea Generale delle Nazioni Unite, hanno imparato ad assumere posizioni collettive. In questo modo, possono resistere alle pressioni bilaterali. Nondimeno, dopo la dissoluzione dell’Unione Sovietica, i Non Allineati sono stati colocati tra i cimeli. Il tentativo cubano di rianimarli, nel 2006, fallì. Dovette affrontare due ostacoli. Da un lato, la mancanza di risorse finanziarie; dall’altro, la malafede di vari Stati membri che erano o che si sono allineati con gli Stati Uniti, durante il periodo unipolare o anche prima.
La Dichiarazione finale riprende i temi classici della sovranità, del disarmo e dell’uguaglianza tra le nazioni (ossia la contestazione del direttorio mondiale in capo al Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite e del funzionamento censitario delle organizzazioni finanziarie internazionali).
Pure, gli elementi nuovi di questa Dichiarazione appaiono come un sostegno senza precedenti alla Repubblica islamica dell’Iran. Riprendono i temi cari a Teheran: accesso all’energia per lo sviluppo economico e in particolare il diritto al nucleare civile; condanna delle sanzioni unilaterali decise dagli USA e l’Unione europea in violazione della Carta delle Nazioni Unite; condanna degli omicidi mirati praticata su larga scala da Tel Aviv e Washington per eliminare i loro avversari in tutto il mondo.
Misuriamo meglio il successo iraniano quando ci si ricorda che il Segretariato di Stato USA ha esercitato delle pressioni bilaterali su tutti i partecipanti per chiedere loro di non inviare una delegazione a Teheran che non fosse altro che il loro ambasciatore in loco. Infrangendo così il «contenimento» imposto da Washington dopo la fuga dello Scià Reza Pahlevi, una trentina di capi di Stato e di governo e oltre ottanta ministri degli esteri hanno sfidato gli Stati Uniti e hanno fatto il viaggio.
La presenza più significativa è stata quella di Mohammed Morsi, il nuovo presidente egiziano. I suoi predecessori boicottavano la Repubblica islamica, e malgrado ciò è stato Morsi - che è un membro dei Fratelli musulmani – a ristabilire il contatto interrotto all’inizio della Rivoluzione khomeinista. L’Egitto non poteva lasciare che l’Iran si impadronisse del Movimento. Ha dovuto occupare il suo seggio e rivendicare la sua storica collocazione di socio fondatore. L’Iran sciita considerava prioritario disaccoppiare il Cairo e Riyadh ed era pronto per questo a ignorare il conflitto che l’oppone alla Fratellanza. Certo, il presidente Morsi ha pronunciato un discorso offensivo contro la Siria e ha impedito che questa fosse menzionata nella Dichiarazione finale, ma le regole del gioco sono state rovesciate: il «contenimento» dell’Iran si è concluso e c’è ormai un processo di marginalizzazione diplomatica dell’Arabia Saudita in corso.
L’Iran si pone come arbitro di una rivalità tra gli Stati sunniti. Qoms (la città dei teologi sciiti) valorizza l’Università Al-Azar del Cairo a spese dei telepredicatori sauditi. Sebbene i Fratelli Musulmani siano stati finora in gran parte controllati dagli anglosassoni e finanziati dal Consiglio di cooperazione del Golfo, cercano di emanciparsi riavvicinandosi a Teheran in un momento in cui il loro accesso al potere in diversi paesi del Nord Africa offre loro dei mezzi importanti e garantisce l’indipendenza finanziaria. L’alleanza oggettiva che va stringendosi è contro natura, ma va a vantaggio delle popolazioni perché riduce le tensioni settarie alimentate dalle monarchie wahabite.
Questo capovolgimento diplomatico conferisce un potere reale ai Non Allineati. Improvvisamente, la trasformazione del movimento in un’organizzazione è di nuovo in gioco. Senza attendere che questa discussione trovi una soluzione, la Repubblica islamica ha istituito un segretariato provvisorio per i tre anni della sua presidenza. È diretto da una troika composta dall’Iran e dall’Egitto, naturalmente, nonché dal Venezuela, che sta emergendo come un attore inevitabile delle relazioni internazionali. Questi tre Stati rappresentano tre continenti (Asia, Africa, America), ma anche tre scelte di società (una rivoluzione spirituale, l’accettazione del capitalismo liberale, il socialismo del XXI secolo).
L’apertura del vertice è stata l’occasione colta dall’Ayatollah Ali Khamenei per rivolgere pubblicamente un consiglio agli Stati Uniti: affrancatevi dall’influenza israeliana e difendete i vostri propri interessi, smettetela di screditarvi sostenendo i crimini israeliani. Ha fatto subito eco il generale Martin Dempsey, Capo di Stato Maggiore delle forze armate statunitensi, nel rispondere qualche ora dopo in occasione di una conferenza stampa a Londra. Dopo aver criticato come vane le intenzioni proclamate da Israele di bombardare i siti nucleari iraniani, ha dichiarato che se Tel Aviv passasse ai fatti egli non avrebbe desiderato che Washington si rendesse complice di questo crimine. Per la prima volta dai tempi della spedizione di Suez nel 1956, un alto funzionario avverte che gli Stati Uniti rifiuteranno di sostenere le prossime avventure dello Stato sionista.
Annunciando in questo modo un cambiamento strategico, Washington prende atto della nuova situazione e riconosce il ritorno sulla scena internazionale dell’Iran e dei Non Allineati.

Thierry Meyssan


=== 3 ===

(in conclusione del vertice dei Non-Allineati è stata chiesta tra l'altro la fine della occupazione del Golan siriano da parte di Israele)

http://syria360.wordpress.com/2012/09/01/nam-concludes-with-tehran-declaration-stressing-support-for-syria/

NAM CONCLUDES WITH TEHRAN DECLARATION, STRESSING SUPPORT FOR SYRIA

Posted on September 1, 2012 by Alexandra Valiente0

NAM Concludes Activities with Tehran Declaration and Final Document, Stresses Support to Syria to Restore Sovereignty in Occupied Golan, Condemns US Unilateral Sanctions on It

Sep 01, 2012

TEHRAN, (SANA) – The 16th two-day Non-Aligned Movement (NAM), at its concluding session on Friday headed by Iranian President Ahmadinejad, adopted the Tehran Declaration, the Final Document and a separate report on the Palestine Committee works.
The Tehran Declaration stressed commitment to the goals and principles of the movement and rejection of the policies of the western hegemony aimed at imposing its will through unilateral coercive measures.
The participant leaders also affirmed in the declaration their firm support and solidarity with Syria in its just right to restore its full sovereignty on the occupied Syrian Golan based on the peace process reference and the relevant UN Security Council resolutions.
They emphasized that all the procedures which have been taken by Israel to change the legal and demographic situation of the occupied Syrian Golan are null and void and violate the UN Security Council resolution No 497 for 1981 which regarded the Israeli decision on the annexation of the Golan as null and void.
The declaration called on Israel to withdraw from the occupied Syrian Golan until the line of June 4th, 1967 in implementation of the relevant UN Security Council resolutions.
The NAM leaders condemned the US unilateral sanctions on Syria, stressing that these sanctions violate the international law and the UN Charter.
They expressed appreciation of the efforts exerted by the former UN envoy to Syria, Kofi Annan, and welcomed appointing Lakhdar al-Ibrahimi as the new international envoy, calling for facilitating his mission according to his mandate.
The NAM’s principled stance on the non-use of or the threat of using force against the safety and territorial integrity of any country was underscored in the declaration.
The leaders also reiterated support to establishing a zone free of nuclear weapons and mass destruction weapons in the Middle East, calling on Israel, the only country in the region which has not joined the Nuclear Non-proliferation Treaty yet, to join the Treaty without delay and put its nuclear facilities under the Comprehensive Safeguards of the International Atomic Energy Agency.
Tehran Declaration stressed the NAM leaders’ deep concern over Israel’s possession of nuclear energy which they said constitutes a dangerous and constant threat to the security of the neighboring and other countries.
The NAM leaders voiced condemnation of Israel for continuing its development and storing of nuclear arsenal.
They stressed that terrorist acts are considered a violation of the international law as they affect the countries’ safety, territorial integrity and stability and threaten their regional and national security, not to mention destabilizing the legitimate governments or the constitutional system and the political unity of the countries, calling on all countries to cooperate to firmly confront the issue of funding terrorism.
The  leaders condemned all forms of terrorism and called for refraining from any political, diplomatic, moral or material support to terrorism, urging all countries to make sure that the situation of refugees or any other legal situation not be misused by perpetrators, organizers and facilitators of the terrorist acts.

F.Allafi/H.Said