Jugoinfo
О књизи генерала Благоја Граховца Гласови из глуве собе (Лагуна, Београд 2015).
На самом почетку треба бити јасан: књига пензионисаног генерала Благоја Граховца (на слици изнад) Гласови из глуве собе (Лагуна, Београд 2015) је, војнички речено, стратегијски задатак. Она је део пропагандне активности НАТО у Србији. Пажљиво су биране и питко изложене њене основне тезе, једнако пажљиво је одабран тренутак њеног издавања, а сам тираж и медијска кампања, којом је праћена, личе на „поплаву“, која би требало да учествује у преокретању или бар корекцији јавног мнења у Србији, које је изразито неповољно кад је НАТО у питању.
Генерал се латио тешког задатка да ретушира и улепша слику НАТО у нашим очима и омогући сврставање Србије на западну страну у глобалном односу снага. Зато је ова књига и штампана у за наше услове фантастичном тиражу од 20.000 примерака, док је ниска цена гаранција да ће стићи до читалаца. Да се акција одвија по плану, видљиво је и по томе што се убрзано припремају нова издања, док генерал даје интервјуе новинама и учествује у најгледанијим ТВ емисијама. Није, наравно, Граховац случајно одабран за тако сложен стретагијски задатак.
ДВА ГЕНЕРАЛА – ДВА ПУТА
Својевремено смо радили заједно у Команди ратног ваздухопловства у Земуну; он у одељењу за ваздухопловну подршку, а ја у одељењу безбедности. Тако знам да се ради о ванредно интелигентном и способном официру и пилоту. Уосталом, двојица наjинтелигентнијих и најсвестранијих официра у то време – то смо сви ми остали официри знали – били су Љубиша Величковић (на слици испод) и Благоје Граховац. Генерал Љубиша Величковић часно је 1999. године положио живот за своју земљу на ватреном положају ракетне бригаде, када је покушао да се супроствави авионима НАТО, који су нас бомбардовали. С њим сам својевремено радио у 204. ловачком авијацијском пуку, где је био начелник штаба, а ја начелник безбедности.
Генерал Благоје Граховац определио се за други пут, срљајући из издаје у издају и тражећи менторе по свету. Уместо да је своје неспорне интелектуалне способности и знање употребио у корист и за интересе своје земље и народа, он све време ради против итереса Србије, наносећи јој велику штету. Можда би било боље да је мање интелигентан и способан јер би тако и штета по Србију била мања.
На први поглед, биографија и војна каријера генерала Граховца изгледају беспрекорно. Рођен је 1949. године у Невесињу (БиХ), завршавајући све школе на време, ваздухопловну војну академију у Задру као први у рангу, све до оне потребне за чин генерала. Био је одличан пилот и инструктор летења, обављајући војне дужности на свим нивоима, све до помоћника начелника Генералштаба за РВ И ПВО. Али службена биографија не открива ни приближну слика о њему.
Као официр безбедности, 80-тих година био сам задужен за безбедносну заштиту Команде РВ и ПВО и по томе знам да су његови претпостављени веома рано уочили његове људске мане, пре свега препотентност, каријеризам и подцењивачки однос према колегама. По томе и није био предвиђен за високе функције у војсци јер су оне подразумевале комплетну личност, која, сем врхунског знања и образовања, има и људске карактеристике на високом нивоу.
Његово вртоглаво напредовање догодило се тек после обрачуна у војсци 90-тих, кад је цела руководећа гарнитура старешина у РВ и ПВО смењена или пензионисана. У војсци је остао упамћен као један од ретких официра који је одбио да 90-тих брани своју родну груду и као врхунски пилот који нема ниједан борбени лет. Сада то правда својом далековидошћу, али официре не може да завара. Сви смо ми тада имали стотине разлога да не идемо у рат и само један да идемо. Реч је о одбрани српског народа, коме су претили погром и физичко уништење. Шта је превагнуло код Граховца, то само он зна.
После пензионисања генерал Граховац био је саветник највиших политичара Црне Горе, један од кључних у време њеног разлаза са Србијом. Слушајући његове тадашње изјаве против Србије и Срба, био сам сигуран да се потпуно определио и преселио у Црну Гору. Али био сам не мало изненађен када сам сазнао да је он све време Београђанин и да је такве изјаве писао из Београда.
Наравно да су наши непријатељи све то знали и да су одлучили да искористе способности генерала Граховца. Спорно је само то што су оне уперене против Срба и Србије, и редовно у корист некога ван Србије.
ЗА РАСПАД СФРЈ КРИВИ СРБИ И КГБ!?
И тако све до последњег задатка, у коме генерал учествује у реализацији планова ширења НАТО на Исток, што подразумева и улазак Србије у ову војну алијансу. Да би наша јавност прихватила НАТО као спас и једини излаз из кризе, полазна основа пропаганде је замена теза.
Управо зато у својој књизи за ратове и остало зло које нас је снашло генерал Граховац криви оне који су покушали да то спрече, док стварне кривце приказује као добротворе и миротворце. По њему, грађански рат у Југославији нису изазвали сепаратисти потпомогнути са Запада, него „злогласни и подмукли“ КГБ и Руси преко својих агената међу хрватским политичарима.
По њему, САД и НАТО апсолутно нису криви ни за ратове који су вођени, па ни за бомбардовање Србије, јер, каже, нису то желели. Били су на то принуђени јер је руководство Србије смишљено, намерно, дуготрајно и упорно провоцирало да нас бомбардују, будући да је Милошевићу агресија НАТО одговарала како би учврстио власт и остварио хегемонистичке планове?
Дакле, за генерала Граховца Срби су сами криви за све што их је снашло, док посебан значај у садашњој геополитичкој ситуацији (пошто је он стручњак за геополитику) има његова теза да су Руси криви за грађански рат на Балкану.
Након такве замене теза генерал Граховац креира и предлаже елементе „нове политике”, коју би Србија требало да води. Основни елементи те „нове политике”, по њему, су: „Србија у НАТО без алтернативе” и „признавање државе Косово под одређеним условима” (ти услови су да Срби на Косову и Метохији добију културну аутономију).
За улазак Србије у НАТО генерал наводи пет „јаких” разлога, а ниједан против (бомбардовање и невине жртве и не помиње).
Тврди да, ако га послушамо, хладно можемо да смањимо војску још три пута, јер ће о нашој безбедности бринути НАТО. Иако Граховац тврди да је то нека „нова политика”, она је одавно позната и може да се дефинише једном реченицом: увек буди на страни јачег, добро слушај и одмах изврши све што се од тебе тражи, и тако ћеш добити мрвице са стола. Како би онај ко то предлаже могао да разуме зашто Срби то не прихватају?
glasoviГенерал Граховац често сам за себе поносно говори да је „непокоран и непокорен генерал“? Зашто има потребу да то непрестано понавља, можда одговор лежи у оној народној – „ко о чему…“. Према његовим закључцима и препорукама, јасно се види да је одавно и покорен и сврстан. Своје писање и комплетну акцију жели да прикаже као борбу против криминала и васкрслог фашизма. За криминал највише оптужује црногорско руководство, као да они нису били у томе када је и он био у њиховом тиму, али му то тада није сметало.
У СЛУЖБИ НАТО
Суштина Граховчевог писања и пропаганде коју шири јесте промоција НАТО. Његова фасцинација пактом толика је да у целој књизи не само да није у стању да критички сагледа НАТО нити зло које производи већ ни да му пронађе једну једину ману. Такође није у стању да сакрије своју нетрпељивост према Русији, која у књизи поприма размере параноје. Тако каже: „Срби су опседнути руском митоманијом“. Отуда је за њега сврставање Србије у антируски блок сасвим природна и нормална ствар, и чудом се чуди како то већина Срба не схвата. Уствари, чудна је само чињеница да Граховац, иако Србин, о Србима ништа не зна.
Граховац се у књизи олако одлучује на дрзак, подцењивачки и увредљив став према својим бившим колегама. Вређа их, назива „подрепашима“, „бандитосима“, „четницима“, „фашистима“ и пришива им увредљиве надимке. Заборавља само да помене надимак који је носио он – колеге су га, изврћући његово име, звали „Лагоје Натовац“. Уосталом, генерал Граховац је био десна рука у решавању „стратешких“ проблема некадашњег начелника Генералштаба генерала Момчила Перишића, коме се тренутно суди због предаје поверљивх података шефу CIA за Балкан Џону Нејбору.
АКЦИЈА „ПРЕПАРИРАЊА“ ПЕРИШИЋА
Сад се генерал Граховац хвали оним чега би се свако други стидео: да је први тајни контакт генерала Перишића са генералима и функционерима НАТО организовао он лично у договору са тадашњим начелником Управе безбедности генералом Александаром Димитријевићем. Уз логистику коју им је дало црногорско руководство, пребацили су Перишића хеликоптером полиције на амерички носач авиона у Јадрану, одакле се вратио „препариран“. Наравно, све је урађено тајно, без знања државног и војног врха земље (сем ако нису сматрали да су њих тројица врх). Зато не чуди што су сва ова тројица генерала касније често помињана по својим тајним везама са НАТО. С тим што се данас генерал Граховац једини тиме хвали, што значи да никада није схватио шта је уствари учинио и да је сваки самовољни тајни контакт са супростављеном страном недопустив и раван издаји. У исто време се чуди што га је војна служба безбедности једно време држала под надзором.
Граховац бесрамно приповеда о проблемима тадашњег војног врха са генералом Љубишом Величковићем приликом потписивања „споразума“ по коме су официри НАТО били смештени у наше војне објекте, који су касније бомбардовани. Величковић је тада рекао „ја и НАТО никада заједно“, а да није остао на речима, показало се кад је, као доказ свог патриотизма, положио живот. Како се, међутим, зове оно што су учинили Граховац и њему слични? Они су нам у највише команде довели официре НАТО, да би, у складу са припремама за рат који су већ планирали, прецизно означили циљеве које ће бомбардовати.
Граховац много тога зна, али не зна шта је патриотизам, шта је издаја, шта је официрска част, а шта је срамота. Тврдећи у књизи да га је Слободан Милошевић презирао, заборавља да га је он увео у генералски кор и дао му не једну, већ две генералске звездице. Пошто га је Милошевић одбацио под сумњом да је страни шпијун, прихватило га је црногорско руководство Мила Ђукановића. Био је прихваћен због заслуга јер их је тајно извештавао о активностима и дешавањима у војсци (мимо официјелне линије извештавања).
Ако генерал не зна како се то зове, неко ће морати да му каже: био је обична „кртица“ црногорског руководства, које је тада бринуо став војске према њиховим сепаратистичким намерама. После тога био им је значајан саветник и извор података у време осамостаљења и затегнутих односа са Србијом. Са својим „тајнама из глуве собе“ добро им је дошао и нема дилема да је у то време нанео велику штету Србији. Нормализацијом односа између Београда и Подгорице његова улога је постала минорна и реметилачка. На крају је, видевши да му је истекао рок трајања, окренуо леђа и црногорској власти, и сада и на њих, као и на Милошевића својевремено, сипа дрвље и камење.
ГРАХОВЧЕВО ХРВАТСКО СТАНОВИШТЕ
Проучавајући психолошке комплексе других генерала, генерал Граховац не види свој комплекс више вредности. Поред тога, како сам каже, не подноси ни један национализам, а посебно српски. Зашто посебно српски? У његовој књизи јасно је да се ради о комплексу инфериорности, будући да сопствени народ гледа очима његових непријатеља, тврдећи да су „Срби и Србија затровани српским национализмом и великосрпским хегемонизмом“. Штавише, он српски национализам аутоматски изједначава са фашизмом и сматра га за јединог кривца за сва зла на просторима бивше Југославије. Стварне разбијаче Југославије и креаторе зла није ни поменуо а камоли окривио?
А и како то да уради када је своје ставове делио са бившим хрватским председником Стјепаном Месићем, и кључним хрватским генералима Антоном Тусом и Имром Аготићем, са којима се у време грађанског рата виђао и консултовао. Граховац себе приказује као великог борца за очување Југославије, истовремено не скривајући фасциниацију према Месићу, који је својевремено, одлазећи са места у Председништву СФРЈ, рекао: „Мој посао је завршен, Југославије више нема“. Тешко је отети се закључку да је Граховац, описујући догађаје из преломних година свог народа, према њима усвојио хрватско гледиште и аргументацију.
То и непознавање ситуације били су јасни и по томе што је уочи сукоба на Косову и Метохији, као се у књизи сам хвали, предлагао да се оружје не дели тамошњим Србима како би сачували живу главу, него „нормалним“ Албанцима, који би оружјем чували Србе? Такву бесмислицу могао је само да изрекне онај ко није желео да зна о чему се на Косову ради, јер Албанци су већ имали оружје. Али зна генерал Граховац шта ради: таквим причама он само покушава да Србе оптужи за рат на Косову, који је ваљда био изазван непотребним наоружавањем српског становништва.
Своју хрватску визуру Граховац не напушта кроз целу књигу. Наиме, и сам сам се дуго питао како то да су Црногорцима постали ближи Хрватска и Хрвати, него Србија и Срби. Одговор у књизи нуди генерал Граховац, тврдећи да је био први који је саветовао Ђукановића да Црна Гора треба да се осамостали, потпуно дистанцира од Србије и повеже се са Хрватском. Дословно му је, каже, рекао:
„Врата Црне Горе у свијет нису преко Београда, него преко Дебелог бријега“ (граница Црне Горе са Хрватском).
На крају, вредело би рећи и ово: генерал Граховац је осетио све привилегије официрског заната, али никад његову тежину, опасности, жртвовање и патње (највише је патио када су га изместили из Генералштаба у кабинет у Кнез Михаиловој улици). Иако се у књизи размеће бројем својих истомишљеника међу официрима, они су огорчени због његових поступака и писања. Подршку за своје тезе до сада је налазио искључиво у иностранству и међу онима који Србији и Србима не мисле добро.
Зато Граховац – који иначе зна све одговоре на сва питања – не може да одговори на једно питање, које се поставља деци у обданишту. Која је то његова држава, шта је његова отаџбина и ко је његов народ? Да ли је то Србија, у којој лагодно живи у елитном београдском кварту, или Црна Гора, коју је преусмеравао према Хрватској, или је пак Република Српска, у којој је рођен, где су му родна кућа и родбина и за коју је одбио да се бори. Када тврди да је његов став „светски и наднационалан“, можда је његова отаџбина „свет“, с тим да, када он каже „свет“, мисли на Запад. Иако га сам не зна, књига Благоја Граховца нуди одговор: његова Отаџбина је свуда где се ради против његовог народа.
О АУТОРУ
Љубан Каран је је потпуковник војне Контраобавештајне службе (КОС) у пензији.
- La strategia golpista di Washington, dal Brasile al Venezuela (di Manlio Dinucci, 24/5/2016)
La protesta contro il Vertice della Nato.
Il vertice della NATO del 2016 si svolgerà a Varsavia l'8 e 9 luglio. In previsione di questa scadenza il Consiglio Mondiale della Pace sta organizzando mobilitazioni in diversi paesi, allo scopo di costruire una campagna globale contro la NATO, con la parola d'ordine Si alla Pace! No alla NATO!
La Nato: un nemico della pace e dei popoli
Dal momento della sua creazione, nel 1949, la NATO è il braccio militare dell'imperialismo. E' la maggiore e più pericolosa organizzazione militare del mondo, profondamente connessa alle politiche estere ed economiche sia degli Stati Uniti che dell'Unione Europea.
Dagli anni 1990, la Nato ha allargato il numero dei suoi membri e il teatro delle operazioni. La NATO ha attualmente 28 Stati membri in America del Nord e in Europa. Altri 22 paesi sono impegnati nel Consiglio della Partnership Euro-Atlantica (EAPC). Più di 19 paesi sono partner della NATO attraverso programmi come la cosiddetta “Partnership per la Pace”, il “Dialogo Mediterraneo”, “Iniziativa di Cooperazione di Istanbul” e i “Partner nel Mondo”.
Solo questa espansione già rivela lo scopo fondamentale della NATO: essere uno strumento essenziale della dominazione imperialista del pianeta.
Negli ultimi due decenni, la NATO e i suoi affiliati hanno attaccato la Jugoslavia (e la sua provincia del Kosovo), l'Afghanistan, l'Iraq, la Libia e la Siria, con l'obiettivo evidente di rovesciare i governi di questi paesi. Nella maggior parte dei casi, il governo è diventato bersaglio della NATO perché si era rifiutato di accettare i dettami delle politiche estere di USA e UE. In nessuno di questi casi l'obiettivo o il risultato sono stati la democrazia e la pace – l'unica conseguenza è stata la morte delle persone, la distruzione insieme a un maggior potere e controllo sulle risorse e i profitti da parte degli Stati della NATO.
La Nato esercita pressione sui suoi membri perché aumentino i loro bilanci militari nazionali nello stesso momento in cui creano austerità per i programmi sociali, perché rafforzino ancora di più le proprie forze armate e destinino fondi a un maggiore sviluppo bellico, comprese le armi nucleari. La cooperazione e il coordinamento con l'UE è stata normata da vari trattati dell'UE e attraverso la creazione dell'Esercito dell'UE.
Nel 2014, gli Stati Uniti e l'Unione Europea hanno provocato il rovesciamento violento del governo dell'Ucraina – in parte, organizzando, armando ed equipaggiando le unità armate neo-naziste – e lo hanno sostituito con un regime cliente dell'UE e degli USA, usato per dominare l'Ucraina politicamente ed economicamente e per la loro strategia contro la Federazione Russa. Di fronte alla violenza e al fascismo, il popolo dell'est e del sud dell'Ucraina ha preso misure a protezione delle proprie vite, culture, comunità e interessi, con l'appoggio russo. La NATO ha usato ciò come pretesto per intensificare le proprie attività militari ed espandere le sue basi a tutti i paesi dell'est dell'Europa e all'Artico, fino alle frontiere della Russia. Allo stesso tempo, tutti i governi dell'UE hanno imposto e mantengono sanzioni economiche e politiche contro la Federazione Russa.
Le azioni della NATO, come strumento militare preferito dell'imperialismo degli USA e dell'UE, hanno portato all'attuale clima di confronto tra grandi Stati detentori delle armi nucleari. Tali provocazioni generano, inevitabilmente, tensioni e la minaccia reale di uno scontro nucleare e di una guerra generalizzata che inevitabilmente distruggerebbe tutte le civiltà del pianeta.
Per una campagna più solida e coinvolgente:
Il Consiglio Mondiale della Pace ha promosso la campagna in corso – Si alla Pace! No alla NATO! - che ha prodotto e appoggiato grandi conferenze, proteste popolari di massa e campagne permanenti in molti paesi. Attraverso questa campagna, il CMP ha lavorato con numerose forze di pace europee e nordamericane che pure si oppongono all'aggressione e all'esistenza della NATO. La campagna Si alla Pace! No alla NATO! esige lo scioglimento della NATO a livello globale, appoggia la lotta contro la NATO in ognuno dei suoi Stati membri e promuove il diritto dei popoli di ogni paese a ritirarsi unilateralmente dall'alleanza militare della NATO.
La lotta per la pace e contro la guerra è parte integrante e condizione necessaria per il progresso e la giustizia sociale.
Nello sforzo per costruire ed espandere questa campagna nel prossimo periodo, il Consiglio Mondiale della Pace si impegna a operare nel modo seguente:
1. Lavorando con le sue organizzazioni affiliate e con i coordinatori regionali, a organizzare e mobilitare giornate mondiali di azione per esigere lo scioglimento della NATO. Il CMP lavorerà per organizzare queste azioni annualmente. Nello sforzo per costruire proteste di massa e pubbliche contro la NATO, il CMP contatterà forze internazionali di pace, del lavoro e progressiste che concordino sul fatto che la NATO deve essere sciolta. Il CMP incoraggerà le sue organizzazioni affiliate a fare sforzi per realizzare contatti simili, se possibile, a livello nazionale.
2. Lavorando con le sue organizzazioni affiliate, il CMP organizzerà conferenze internazionali per descrivere le operazioni della NATO, per informare le forze amanti della pace e il pubblico in generale sulle azioni della NATO e sulle iniziative dei popoli per sbarrare a queste la strada, e per promuovere proposte per nuove e creative forme di mobilitazione, in particolare negli Stati membri della NATO, allo scopo di smascherare la sua natura imperialista, di denunciare la responsabilità dei governi di ciascun Stato membro e di esigere lo scioglimento della NATO.
3. Il CMP intensificherà il suo lavoro con i membri affiliati negli Stati della NATO per appoggiare e incoraggiare le campagne nazionali contro la NATO. A questo scopo, il CMP continuerà a promuovere il diritto di ogni popolo a ritirarsi unilateralmente dalla NATO, come atto concreto per indebolire l'alleanza militare.
4. Il CMP lavorerà con i membri affiliati per incoraggiare e promuovere risoluzioni, appelli e azioni dei governi nelle Nazioni Unite e in altre organizzazioni internazionali di rilievo, che facciano appello allo scioglimento della NATO. E' un obiettivo particolare per i membri affiliati nei paesi del Movimento dei Non Allineati.
5. Per sviluppare e realizzare queste proposte, il CMP presenterà un rapporto sui progressi ottenuti in ogni Riunione della Segreteria, del Comitato Esecutivo e dell'Assemblea Mondiale della Pace.
Giornata di Azione Globale contro la NATO: 8 e 9 luglio 2016
In preparazione del Vertice di Varsavia, il Consiglio Mondiale della Pace mette in evidenza la crescente minaccia globale rappresentata dalla NATO – per la sua crescente belligeranza, le dimensioni e la portata geografica senza limiti. Il CMP afferma che aumenterà la mobilitazione nelle strade delle città e dei paesi per mobilitare il popolo nella lotta contro la NATO e per il suo scioglimento completo, convocando una mobilitazione globale di azione contro la NATO l'8 e 9 luglio 2016.
Il CMP e i suoi affiliati chiedono ai movimenti della pace e solidarietà di organizzare proteste nel luogo del Vertice di Varsavia. La presenza diretta sul posto è un messaggio potente a tutti in merito al fatto che la NATO è il nemico dei popoli del mondo ed è attivamente respinto da loro, ed esige:
- Lo scioglimento della NATO;
- Il ritiro di tutte le forze della NATO coinvolte in aggressioni militari;
- Lo smantellamento del sistema antimissili degli USA e della NATO;
- Il disarmo generalizzato e l'abolizione delle armi nucleari e delle armi di distruzione di massa;
- Il rispetto dei principi della carta di fondazione dell'ONU e della sovranità e uguaglianza tra popoli e Stati.
E' anche necessario mobilitare, in ogni paese, attraverso azioni multiformi e proteste, conferenze ed eventi educativi, materiali stampati e digitali. Ciò è particolarmente importante nei paesi che sono membri della NATO, dove il CMP sta denunciando il ruolo di quei governi che appoggiano e si fanno carico di tutti i piani e le azioni della NATO.
Chiediamo di informare il CMP, nel tempo più breve possibile, sugli eventi dei diversi paesi e regioni e di inviare copia del materiale diffuso.
L'8 e 9 luglio, i popoli del mondo diranno
Si alla Pace! No alla NATO!
Lo U.S. Army Europe partecipa all’esercitazione con 18 sue unità, tra cui la 173a Brigata aerotrasportata di Vicenza. L’Anakonda 16, che si svolge fino al 17 giugno, è chiaramente diretta contro la Russia. Essa prevede «missioni di assalto di forze multinazionali aerotrasportate» e altre anche nell’area baltica a ridosso del territorio russo. Alla vigilia dell’Anakonda 16, Varsavia ha annunciato che nel 2017 espanderà le forze armate polacche da 100 a 150 mila uomini, costituendo una forza paramilitare di 35 mila uomini denominata «forza di difesa territoriale». Distribuita in tutte le province a cominciare da quelle orientali, essa avrà il compito di «impedire alla Russia di impadronirsi del territorio polacco, come ha fatto in Ucraina».
I membri della nuova forza, che riceveranno un salario mensile, saranno addestrati, a cominciare da settembre, da istruttori Usa e Nato sul modello adottato in Ucraina, dove essi addestrano la Guardia nazionale comprendente i battaglioni neonazisti. L’associazione paramilitare polacca Strzelec, che con oltre 10 mila uomini costituirà il nerbo della nuova forza, ha già iniziato l’addestramento partecipando all’Anakonda 16. La costituzione della forza paramilitare, che sul piano interno fornisce al presidente Andrzej Duda un nuovo strumento per reprimere l’opposizione, rientra nel potenziamento militare della Polonia, con un costo previsto di 34 miliardi di dollari entro il 2022, incoraggiato da Usa e Nato in funzione anti-russa.
Sono già iniziati i lavori per installare in Polonia una batteria missilistica terrestre del sistema statunitense Aegis, analoga a quella già in funzione in Romania, che può lanciare sia missili intercettori che missili da attacco nucleare. In attesa del summit Nato di Varsavia (8-9 luglio), che ufficializzerà l’escalation anti-Russia, il Pentagono si prepara a dislocare in Europa una brigata da combattimento di 5 mila uomini che roterà tra Polonia e paesi baltici.
Si intensificano allo stesso tempo le esercitazioni Usa/Nato dirette contro la Russia: il 5 giugno, due giorni prima dell’Anakonda 16, è iniziata nel Mar Baltico la Baltops 16, con 6100 militari, 45 navi e 60 aerei da guerra di 17 paesi (Italia compresa) sotto comando Usa. Vi partecipano anche bombardieri strategici Usa B-52. A circa 100 miglia dal territorio russo di Kaliningrad. Una ulteriore escalation della strategia della tensione, che spinge l’Europa a un confronto non meno pericoloso di quello della guerra fredda. Sotto la cappa del silenzio politico-mediatico delle «grandi democrazie» occidentali.
L'editoriale di Giulietto Chiesa direttamente dal convegno "Le 3 crisi europee". << ... Nel Parlamento europeo c'è una lobby di grossomodo 75-76 deputati che lavorano a tempo pieno solo per creare una situazione di tensione, la massima possibile, nei confronti della Russia... >>
Traduzione di Marx21.it – 6 Giugno 2016
Il 27 e 28 maggio in Grecia, la segreteria del Consiglio Mondiale della Pace (CMP) ha discusso delle prossime iniziative di mobilitazione.
La Segreteria del Consiglio Mondiale della Pace (CMP) si è riunita nella capitale greca, Atene, il 27 e 28 maggio, per discutere della situazione politica internazionale e della sua agenda di lavoro, delle sue campagne e azioni e della preparazione dell'Assemblea, che si svolgerà in novembre, in Brasile.
Quasi la totalità dei membri della Segreteria, composta da 13 entità, ha partecipato: Il Comitato Greco per la Distensione e la Pace Internazionale (che ha ospitato la riunione), il Centro Brasiliano di Solidarietà ai Popoli e di Lotta per la Pace (Cebrapaz), il Consiglio Portoghese per la Pace e la Cooperazione, il Movimento Cubano per la Pace e la Sovranità dei Popoli (MovPaz), il Comitato Palestinese per la Pace e la Solidarietà, il Consiglio della Pace degli USA, l'Iniziativa Sudafricana per la Pace, l'Organizzazione Indiana della Pace e della Solidarietà (Aipso), il Consiglio del Nepal per la Pace e la Solidarietà, il Consiglio Nazionale Siriano per la Pace, il Consiglio della Pace di Cipro e il Comitato della Pace del Congo (Repubblica Democratica). Come invitati, hanno partecipato anche rappresentanti dei movimenti della pace di Polonia, Israele e Turchia.
La riunione si è svolta nella sede della Confederazione Generale dei Lavoratori Greci, con l'introduzione dei rappresentanti della Confederazione e del Comitato Greco per la Distensione e la Pace Internazionale, che hanno trattato della situazione dei lavoratori e del popolo greco di fronte alla crisi internazionale, con riflessi globali.
Nel suo discorso di apertura della riunione della Segreteria, la presidente del Consiglio Mondiale della Pace, Socorro Gomes, ha delineato i punti principali dell'agenda del movimento internazionale antimperialista, che cerca di rafforzarsi per fronteggiare la guerra, l'oppressione e la dominazione dei popoli. Per questo, centrale nelle discussioni della riunione è stata la campagna per lo scioglimento dell'Organizzazione del Trattato del Nord Atlantico (NATO), che svolgerà il proprio vertice nella capitale polacca, Varsavia, l'8 e 9 luglio.
“Il CMP ha lanciato una campagna globale di azione e denuncia del ruolo devastante della NATO, che sta rafforzando la logica delle minacce bellicose e la corsa agli armamenti che continua a trascinare i popoli in eventi tragici. Mentre ci mobilitiamo in difesa dei nostri diritti e conquiste sociali, per lo sviluppo e il progresso comuni, per la protezione dell'ambiente, per la fine della povertà e della fame e per un mondo più giusto, quali aspirazioni dei popoli, le potenze continuano a impegnarsi nella loro preparazione della guerra”, ha affermato Socorro.
La militarizzazione del pianeta che si riflette nelle spese militari, nella modernizzazione degli arsenali nucleari, nella disseminazione di basi militari straniere (anche con l'annuncio in marzo dei presidenti argentino Mauricio Macri e statunitense Barack Obama dell'installazione di due nuove basi in territorio argentino, di cui una alla frontiera con il Paraguay e il Brasile), ed anche nella continua presenza di flotte navali statunitensi in America del Sud (Quarta Flotta, del Comando Sud) e in Africa (Africom, Comando Africa), è stata evidenziata nel discorso della presidente. Socorro ha rilevato, per esempio, che, nel 2015, secondo un rapporto dell'Istituto Internazionale di Stoccolma di Ricerche per la Pace (Sipri), il 2,3% del PIL mondiale è stato speso nel settore militare, vale a dire 1.700 miliardi di dollari.
La situazione nel Medio Oriente, in America Latina e in Africa è stata evidenziata dalla presidente, dal segretario generale Thanassis Pafilis e da altri partecipanti. L'aggressività della scalata imperialista degli Stati Uniti, muniti della NATO e delle loro alleanze con élites e oligarchie reazionarie locali, come nel caso dell'America Latina, è stata sottolineata dagli oratori. La loro reazione alle alternative progressiste e di affermazione sovrana è stata quella delle invasioni e aggressioni, come nel caso della Siria, e del sostegno meno evidente, ma comunque sempre rilevante, ad élites reazionarie in paesi dove il golpe è nuovamente lo strumento (anche se in veste diversa da quella che avevamo già visto nei decenni 1950, 1960 e 1970 in America Latina).
Cipro, in parte occupato dalla Turchia; la Palestina, che recentemente ha celebrato il 68° anniversario della Nakba (la catastrofe), sotto l'occupazione sionista; la situazione del Sahara Occidentale, ancora occupato dal Marocco; anche la situazione di Porto Rico, ancora sotto la colonizzazione statunitense, e quella delle Isole Malvine argentine, occupate dal Regno Unito, sono state evidenziate dai movimenti della pace, mobilitati in solidarietà con i popoli che resistono all'occupazione, al colonialismo, alle guerre e alle aggressioni, in Siria, in Iraq, in Afghanistan, nello Yemen, in Libia, tra gli altri. Oltre a ciò, la situazione dei rifugiati, principalmente quelli che arrivano in Europa cercando di fuggire dalla violenza del terrorismo e delle aggressioni contro i loro paesi, ma che sono accolti da calcoli burocratici e da crescente xenofobia, è stato un tema importante della riunione, con campagne già elaborate da parte dei membri del CMP.
Nelle valutazioni dei partecipanti sull'aggressività della reazione e dell'avanzata imperialista, della militarizzazione del pianeta, del ruolo di minaccia e costrizione esercitato dalla NATO, del persistere del colonialismo e delle guerre, i delegati dei 12 paesi riuniti ad Atene hanno discusso in merito alle forme del rafforzamento del CMP, alle campagne e azioni coordinate (come la campagna per lo scioglimento della NATO e l'evento parallelo al suo vertice a Varsavia), ed anche della collaborazione con altri movimenti sociali, della gioventù, dei lavoratori, delle donne, e così via, nella lotta comune contro l'imperialismo, per la giustizia sociale, la sovranità e la pace, e per rafforzare la solidarietà internazionale.
Per questo, il tema dell'Assemblea del CMP, che si svolgerà dal 17 al 19 novembre a São Luís, Maranhão (con il Cebrapaz in qualità di ospitante) sarà: “Rafforzare la solidarietà tra i popoli, nella lotta per la pace, contro l'imperialismo”.
I membri del CMP hanno visitato anche il memoriale di Kaisariani, località dove 200 resistenti furono massacrati dalle truppe naziste di occupazione, il 1° maggio 1944 (adolescenti, nella gran parte), con l'appoggio del regime greco dittatoriale e anticomunista. Inoltre, i delegati hanno partecipato alla commemorazione dei 40 anni della Federazione delle Donne Greche, mentre il Comitato Greco per la Distensione e la Pace Internazionale ha realizzato una manifestazione aperta al pubblico, in cui la presidente, il segretario generale e i coordinatori regionali del CMP hanno pronunciato brevi discorsi.
http://www.pandoratv.it/?p=7956
La strategia golpista di Washington, dal Brasile al Venezuela
[1] “Mercenaries Are the Silent Majority of Obama’s Military”, Micah Zenko, Foreign Policy, May 18th, 2016.
[2] “Quel che non sapete del Gruppo Bilderberg”, di Thierry Meyssan, Rete Voltaire, 10 aprile 2011.
[3] “Terrorismo: il giudice Imposimato accusa il Bilderberg”, Traduzione Alessandro Lattanzio, Rete Voltaire, 1 febbraio 2013.
[4] «Operación Venezuela Freedom-2», Red Voltaire , 22 de mayo de 2016.
- Ordine al Merito Militare con spada d'argento.
- Medaglia al Merito Militare
- Medaglia al merito per il Popolo, 2 volte
- Medaglia per il decimo anniversario dell'Esercito Popolare di Jugoslavia.
IN MEMORIAM: Radenković Živojin – Žika 1925.-2016.
U Puli je u srijedu 18. svibnja o.g., u 91-oj godini života, preminuo Živojin Radenković – Žika, jedan od osnivača Društva „Josip Broz Tito“ u Puli i Socijalističke radničke partije Hrvatske.
Živojin je rođen 1925. godine u selu Strelcu kod Babušnice, nedaleko bugarske granice i Parka prirode Stara Planina.
1943. godine stupa u NOB gdje kao borac u jedinicama NOV Jugoslavije učestvuje u završnim operacijama za oslobođenje zemlje, goneći domaće izdajnike, s kojima je borba trajala još punih tjedan dana nakon kapitulacije njihovih saveznika i nalogodavaca, okupatorskih nacističkih jedinica.
Nakon oslobođenja, Živojin zbog svoje skromnosti odbija mogućnost odlaska na vojnu akademiju u Sovjetski Savez i gradnju vlastite karijere, ali ostaje mobiliziran u redovima JNA, izrazivši, na njemu svojstven način, opredjeljenje da brani tekovine izborene u NOB-u.
Vojnu službu započinje na aerodromu u Kovinu. Tu upoznaje svoju buduću suprugu Milku s kojom zasniva brak 1950. godine. U braku dobivaju troje djece od kojih jedno gube u najranijoj životnoj dobi.
Sljedeće službovanje mu je na aerodromu u Ljubljani, a 1953. godine biva prekomandiran u Pulu gdje završava Višu ekonomsku školu. Do umirovljenja 1975. godine, službuje na vojnom aerodromu u tehničkoj službi.
Njegova pregnuća nisu ostala nezapažena pa je tako za svoje zasluge i doprinos odlikovan:
- Ordenom za vojne zasluge sa srebrnim mačevima.
- Medaljom za vojne zasluge
- Medaljom zasluge za narod, 2 puta
- Medaljom za 10. godišnjicu Jugoslavenske Narodne Armije.
Tektonski politički procesi 90-ih koji ruše sve one vrijednosti u čijem stvaranju je i Živojin dao svoj doprinos izgrađujući život dostojan čovjeka, potresli su i njega, ali ga nisu pokolebali niti poljuljali u uvjerenjima koje je gajio od najranije mladosti. Duboko svjestan o potrebi prevazilaženja nastale situacije, a u novonastalim okolnostima, prilikom konfrontacije s pripadnicima suprotnog svjetonazora ispoljavao je vrhunsku nepokolebljivost, korištenje argumenata i zadivljujuću razinu hrabrosti u vremenima i situacijama kad je to moglo biti za njega pogibeljno.
Vjeran opredjeljenjima kojima je pripadao cijelog života, nakon što je Savez komunista izdao svoju povijesnu ulogu i svoj klasni identitet odbacivši dva od tri noseća stupa, socijalizam kao društveno uređenje i Jugoslavenstvo kao državno, zadržavši samo antifašistički identitet transformiravši se u klasičnu socijaldemokratsku političku organizaciju građanske provenijencije, napušta stranku koja više ne zastupa vrijednosni model kojemu on pripada i pristupa novoosnovanom Savezu komunista – Pokretu za Jugoslaviju u kojemu je bio vrlo aktivan.
Sredinom 90-ih godina prošlog stoljeća, s ostalim svojim drugovima radi na iznalaženju rješenja za formiranje političkog subjekta eksplicitno klasno profiliranog koji bi udovoljavao novonastalim kriterijima legalnosti, što je postignuto osnivanjem Socijalističke radničke partije u čijem je stvaranju aktivno učestvovao. S neskrivenim entuzijazmom uključio se u aktivnosti koje su prethodile osnivanju ogranka Društva „Josip Broz Tito“ u Puli.
Živojin Radenković je poticao iz skromne sredine i tu skromnost je zadržao do samog kraja svog osebujnog života. Bio je obdaren posebnim, danas toliko potrebnim, prirodnim osjećajem za poštenje i pravdu. Njegovi ideali nadvisivali su u njemu negativne emocije. Zato on nije poznavao osjećaj malodušnosti, straha, razočaranja i odustajanja. Živo i uvjerljivo emitirao je optimizam. I u svojim poznim godinama, davao je snagu mnogo mlađima i fizičko jačima, a njegove inače principijelne i revolucionarne zahtjeve, argumentacija i beskompromisnost činile su uvjerljivima i prihvatljivima tako da bi sa svojim originalnim stavovima, promišljanjem života i upornošću, mogao biti uzor i mnogo mlađim generacijama. Stoga nam je čast što smo ga imali u našim redovima.
Slava i hvala Živojinu Radenkoviću!
