Jugoinfo
1. O marksizmu / 2. Što je socijalizam? / 3. Čime je socijalizam zamijenjen? / 4. Socijalizam – ljevica / 5. O samoupravljanju / 6. O demokraciji / 7. Cinizam kapitalizma / 8. Bit „etičkog“ kapitalizma / 9. Kapitalizam / 10. Međunarodni monetarni fond – neoliberalizam / 11. Pravo lice zlobe NATO-a / 12. Kako zemlje Zapadne Evrope tajno krše ljudska prava
Tribina “Tko je Karl Marx?”
Što je u interesu društva – znati ili ne znati tko je Karl Marx?
U Zagrebu smo 26. 4. održali tribinu povodom 200. obljetnice rođenja Karla Marxa.
Prvo smo pogledali pripremljeni video materijal. Intervjuirali smo studente pojedinih fakulteta da provjerimo kako se Marx doživljava danas u Hrvatskoj, posebno u mlađoj populaciji koja je još u procesu obrazovanja. Da li se tijekom obrazovanja može nešto naučiti o pravima radnika i o važnosti sindikalnog organiziranja? Može li se nešto naučiti o Marxu i marksizmu? Da li je to poželjno i potrebno? Da li je marksizam aktualan i relevantan?
Video smo komentirali i o temi razgovarali s Anjom Grgurinović, Karlom Jurakom i Nikolom Tomašegovićem, mladim ljudima koji su nedavno diplomirali na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. O Karlu Marxu smo razgovarali iz perspektive mladih ljudi.
TRIBINA: MARKSIZAM – MISAO SUVREMENE EPOHE
U povodu 200. godišnjice rođenja Karla Marxa, u Split je 23. 04. 2018. održana tribina pod nazivom „Marksizam – misao suvremene epohe“.
O životu, a napose o djelu Karla Marxa, njegovom utjecaju na formiranje i razvoj radničkog pokreta te društvena zbivanja kroz 19. i 20. stoljeće sve do današnjih dana, govorili su istaknuti splitski znanstvenici i ljevičari dr. Zoran Radman, dr. Pavle Vukčević, mr. Damir Pilić i dr. Dragan Markovina
KOMUNIZAM ĆE TEK DOĆI
napisali: prof. dr. sc. Milan Kangrga i dr. sc. Saša Blagus
„Bauk kruži Europom – bauk komunizma. Sve sile stare Europe sjedinile su se u svetu hajku protiv tog bauka…“
Početna rečenica iz „Komunističkog manifesta“ aktualnija je nego ikad. Pa premda je trijumfalnim činom usvajanja rezolucije br. 1481., kojom je parlamentarna skupština Vijeća Europe, na inicijativu desnice, osudila zločine počinjene za vrijeme vladavine „totalitarnih komunističkih režima“ u zemljama centralne i istočne Europe, stvoren dojam o konačnoj pobjedi desnice na globalnom planu, riječ je, zapravo, o notornom strahu.
Kakav svijet jest, opisao je već Marx inspiriran Hegelom. On je razotkrio samu bit (a ta se sastoji u postizanju profita i superprofita po svaku cijenu, a cijena može biti i propast svijeta u ozonskoj ili nekoj drugoj rupi, svejedno) produkcije i reprodukcije cjelokupnog čovjekova života na osnovama kapitalističkog, ekonomskog i društvenog sistema koji je danas postao globalan. Unatoč ponešto drukčije pojavnosti, bit je i do danas ostala ista. A da je imao pravo, evidentno govori današnji zastrašujući trend globalizacije nasilja nad čovjekom kako bi ga se „dresiralo“ i tako prisililo na stav „Homo homini lupos“. Zaista, svjedoci smo eskalacije globalnog širenja desnog totalitarizma uz posvemašno pervertiranje pojmova slobode, demokracije i svakog poimanja ljudskih prava i pravde posebno. Na djelu su novi oblici pokoravanja i osvajanja svijeta bez otpora, a faktička redukcija slobode prezentira se kao dolazak nove slobode. Pri tom sve veći broj ljudi, naroda i država postaje neslobodniji, a moć korporacije nameće cijelom svijetu modele reprodukcije, načina života, vjere, kulture, politike, ekonomije i prava. Na djelu je liberalno jednoumlje kao svojevrstan sociocid: prihvaćanje globalnog kapitalizma kao jedino mogućeg načina opstanka čovječanstva i prihvaćanje liberalno–demokratskog sistema pervertiranog u socijaldemokratizam kao konačno pronađene optimalne političke organizacije društva (tzv. „prirodni“ režim društva). Bijeg od slobode modus je vivendi velikog djela ljudske populacije, otpor je umrtvljen, a čovjek uspješno promijenjen nametnutim sindromom pristanka na ropstvo. Hegemonija je totalna, no pobjeda je Pirova,jer je plaćena najužasnijom cijenom: potpunom imobilizacijom svih ljudskih potencijala, ubijanja nade i zabranom utopije. Time je negirana sama bit čovjeka kao jedinog bića mogućnosti, odnosno revolucionarnog (što znači stvaralačkog) bića prakse, dakle i čovjek kao slobodno biće. „Pobjeda“ je rezultirala nevjerojatnim patnjama većine stanovništva svijeta podvrgnutog brutalnoj represiji, besprizornoj eksploataciji i beznadnoj bijedi. Svijet se našao zarobljen u horizontu izvanpovijesnog događanja, toj svojevrsnoj zoni sumraka ljudske civilizacije. Reperkusije na naše domaće prilike evidentne su.
RUNDAMENTIRANI ZAČETAK SOCIJALIZMA
Gledana u tom svjetlu, cijela storija oko „osude“ nema nikakve veze sa žrtvama bezumnih staljinističkih režima, već je u funkciji zastrašivanja i onemogućivanja bilo kakvog otpora uspostavljanju „novog poretka“. To je jasno već iz same sintagme koja se koristi. Naime, govori se o „totalitarnom komunističkom režimu“, ali bez onog nužnog dodatka: “takozvani“ (a kod nas se, na tragu recidiva ustaštva i dezavuiranja antifašizma, govori o „komunističkim zločinima“). Pritom se pojam staljinizma uopće i ne spominje. To dakako nije slučajno jer je, čini se, veoma važno zanemariti bitnu razliku između staljinizma i komunizma.
Sad treba reći da socijalističko/komunističko društvo, kako ih misli Marx, nigdje do danas nije ostvareno (jer nije socijalizam/komunizam ono što se hoće tako zvati). Jedino je u našim uvjetima postojao rundamentarni začetak socijalizma zahvaljujući uvođenju radničkog i društvenog samoupravljanja, što je bio revolucionaran akt bez premca u povijesti klasne borbe. Kako socijalističko, odnosno komunističko, društvo nigdje do danas nije ostvareno, onda mu se ne mogu imputirati zločini pa je spominjanje „žrtava komunizma“ obični falsifikat. No, moguće je i mora se govoriti o žrtvama staljinizma.
Većina staljinističkih režima više ne postoji i dobro je da je tako jer su ti režimi, nazivajući se komunističkim ili socijalističkim, što nikako nisu bili, predstavljali najgori mogući balast koji su zlonamjernici vješali oko vrata Marxu, Blochu, Marcuseu, Lukasu i našim praksisovcima i, da dalje ne nabrajamo, samom Hegelu. Kod staljinističkih i srodnih režima i ideologija nije se radilo ni o kakvim deformacijama koje bi imale korijene u Marxovoj (ili čak Hegelovoj) filozofiji, već je tu riječ o eklatantnoj negaciji same biti Marxove filozofije. I upravo su ti i takvi režimi krivci što se danas antikomunističkim floskulama može manipulirati masama, a na Marxovu epohalnu misao bacati anatema kao na ideologiju koja je uzrokovala patnje milijuna.
PAKLENSKA PODVALA DESNICE
Danas tih režima više nema pa nije moguće na njih upirati prstom i plašiti radničku klasu zapada: „Hoćete socijalizam? Pa evo vam ga tamo, izvolite“. Situacija se izmijenila jer posljedice globalizacije kapitala počinju pritiskati radničku klasu razvijenih država zapada. Počeo je proces seljenja kapitala na Istok, gdje su troškovi rada daleko manji, uz posljedicu otpuštanja desetaka tisuća radnika iz tvornica koje se na zapadu zatvaraju. I zato je, možda više nego ikad prije, potrebno dezavuirati pojam komunizma: „Da se Vlasi ne dosjete.”
Staljinistički režimi pali su ne zato što su se ljudi pobunili protiv komunizma, već zato što su se razočarali u tvorevine koje su im podvaljene pod komunizmom. „Liberalna“ desnica je tu bila spretna i dovoljno pokvarena za paklensku podvalu. Naime, milijune ljudi su staklenim perilicama kapitalizma uvalili u još veću bijedu, poniženje i bezizlaznost. Prava je tragedija što su ljudi, pritisnuti „samoskrivljenom nezrelošću“, pristali na takozvanu tranziciju iz ničega u ništa, a nisu imali snage ni motiva za istinski revolucionarni akt na putu k općeljudskoj emancipaciji.
Kvaziintelektualni estabišment bezobrazno uporno uvijek iznova pokušava „dokazivati“ kako se izvorište totalitarizma, diktature i gulaga imaju tražiti ne samo u Marxovoj misli, nego da je u tom smislu opasan i sam Hegel. Pri tom se podastiru kao svjedoci ljudi poput Kolakowskog, Popera, Havela, Đilasa, Gotovca… No, zaboravlja se da je taj isti Kolakowski u jednom svom kratkom napisu od prije 45. godine, nabrajajući što sve socijalizam nije, a pri tome je istaknuo sve ono bitno za staljinizam, na svoje pitanje „A što onda socijalizam jest?“, odgovorio „Socijalizam je nešto dobro.“
KAKVA FILOZOFIJA, TAKAV ČOVJEK
„Putujući cirkus“ opskurnih tipova, koji amoralno koriste moć svojih profesorskih titula i inih društvenih položaja, „kruži“ po tribinama, okruglim stolovima, novinarskim kolumnama i, s trona samoproglašenih moralnih vertikala, bljuju otrov. U istupima tih regenata, slugana i servisera „novog poretka“ razotkriva se do same srži sva bijeda negiranja Marxove filozofije, odnosno komunizma kao humanizma u praksi, na temelju „kritike“ koja je isključivo politikantsko–ideološka, a najviši joj je „misaoni domet“ poistovjećivanje Marxove filozofije (i socijalizma, odnosno komunizma) sa staljinizmom, odnosno birokratskom politikom i praksom u nekadašnjim takozvanim socijalističkim državama. Ponekad se čak izjednačuju komunizam i nacifašizam! Misle da je dovoljno reći „Komunizam je zlo“ i staviti točku. Lažima nastoje dezavuirati svakog tko u Marxovoj utopijskoj (ne utopističkoj, jer to nije isto) misli vidi mogućnost za izlazak čovjeka iz pretpovijesti, odnosno izlaz iz dihotomije egzistencije i esencije. Na djelu je notorno nadmetanje neistine i istrajanje na njoj, što pak nije ništa drugo nego htijenje neslobode. Fichte je s pravom osobe takvih namjera „počastio“ rečenicom: „Svako odabire takvu filozofiju kakav je čovjek.“
Komunizam, kako ga misli Marx, zasnovan je na europskoj duhovnoj, kulturnoj i demokratskoj tradiciji i počiva na svim onim pozitivnim tekovinama koje je proklamiralo građansko društvo u trenucima svog revolucionarnog poleta u smislu parole „Sloboda, jednakost, bratstvo“. Ta parola pak seže mnogo dalje od onog što je ikoje građansko ili pak „socijalističko“ društvo do danas ostvarilo. Marxove filozofije ne bi ni bilo bez klasične njemačke filozofije koja je upravo izraz tog građanskog moderniteta. Tako je, na primjer, Marxov stav iz „zloglasnog Komunističkog manifesta“ koji glasi „Slobodni razvitak svakog pojedinca uvjet je slobodnog razvitka za sve“, upravo najdublje građansko-humanistički utemeljen. Danas se ne može odustati od inspiracije duhom Marxizma jer je taj duh, kao nasljednik prosvjetiteljskog duha, ugrađen u same temelje našeg svijeta, ono najvrjednije u tom duhu jest emancipatorsko–utopijska afirmacija na principima radikalne kritike kao i spremnost na vlastitu samokritiku.
TOTALNA EMANCIPACIJA ČOVJEKA
Komunizam nije neko stanje koje treba kao ideal uspostaviti. On je tek prvi korak u procesu općeljudske emancipacije, odnosno prvi iskorak iz postojećeg antihumanog svijeta kapitalizma, kao sistema eksploatacije tuđeg rada i života u cjelini. Taj prvi korak znači kritiku takvog sistema i borbu za bolji život za sve. Oblici te borbe traže se i nalaze u samom društvenom životu svake zemlje posebno, iz njezinih historijskih postojećih uvjeta. Oni ne mogu biti dogmatski propisani, a ta se borba javlja kao jedinstvo stremljenja čovjeka, kako prema materijalnom blagostanju i sreći, tako i prema slobodi i ljudskom dostojanstvu. To stremljenje izvan „horizonta bitka“ i jest pravi smisao čovjeka kao bića mogućnosti, odnosno slobodnog bića prakse. Po tome čovjek i jeste povijesno biće. Bit Marxove misli nije apologetstvo niti jedne klase (pa niti proleterske), već se sastoji u dokidanju bilo koje klase, bilo koje vlasti i bilo koje države (uključivši tu i takozvanu narodnu vlast i narodnu državu) kao reprezententa svake vladajuće klase, a kao mišljenje revolucije, ona ima za cilj ni manje ni više nego moguću totalnu emancipaciju čovjeka. Marxova je filozofija jedinstvena, ako ni zbog čega drugoga (ili upravo zbog toga), a ono zbog XI. teze o Feuerbachu: „Filozofi su svijet samo različito interpretirali, radi se o tome da se on izmjeni“. Dakako, tu se ne radi o bilo kakvoj izmjeni svijeta, već o revolucionarnoj izmjeni svijeta.
Nije točno da je Marxov pojam revolucije ono što može navesti na činjenje zla. Zao je bitak, a za dobro se tek moramo izboriti i to revolucijom kao najradikalnijom kritikom bitka (to jest onog što jest). No, da bi uopće bila, ona mora transcendirati, nadrasti, prevladati… i upravo pobijediti svaku prethodnu revoluciju, jer prošlost nikako ne može biti nadahnuće revolucije. Ta privilegija pripada samo budućnosti čiji se začeci, odnosno tendencije, uvijek naziru kao mogućnost već u sadašnjosti kao negacija starog, preživjelog i još ne ljudskog. Danas postoji duboka potreba revolucionarne promjene postojećeg svijeta. Dapače, ona je nužna ako čovjek uopće želi biti i opstati. Pritom je bit revolucije najmanje građanski rat, ulične barikade ili nasilno preuzimanje političke vlasti. Njena je bit čovjek kao samosvrha.
Što se pak tiče straha od povratka komunizma kod nas, oni „strašljivi“ mogu mirno spavati jer se ne može „vratiti“ nešto čega nikad nije ni bilo. Komunizam će tek doći, no na ovim prostorima to neće biti tako brzo (osim ako nas „europski duh“ ne natjera na nešto takvo), a bit će to i nešto sasvim drugačije nego što zluradi misle. A bojati bi se trebalo činjenice da na ove naše prostore još nije kročio ni Kant, a Hegel i, pogotovo, Marx morat će još dobrano počekati. Toga se treba bojati, jer ako uskoro ne dođe barem Kant „izlaza nam nema“.
Dr. prof. Milan Kangrga rodio se u Zagrebu, 1. svibnja 1923.godine, a umro
25. travnja 2008. godine. Filozof, sveučilišni profesor etike, jedan od osnivača
časopisa „Praxis“ i Korčulanske škole.
Dr. sc. Saša Blagus, kao fizičar dugo godina radio je u Institutu Ruđer Bošković, autor knjige “Gađanin Blagus”.
Током састанка друг Леонид је, на основу инструкција које је добио од председника ЦК КПРФ друга Генадија Зјуганова и његовог заменика Димитрија Новикова, посебно објаснио догађања везана за минуле председничке изборе у Руској федерацији. Овом приликом је указао на неравноправан третман КПРФ у медијима и у свим осталим сферама у односу на владајућу партију и десничарске председничке кандидате. Нагласио је да њихов кандидат није имао приступ државним медијима, а све са жељом да резултати комуниста буду испод 5%. Упрокос свему, кандидат КПРФ, друг Павел Грудинин је освојио 12% (око 15 милиона)гласова изашлих бирача, што је куди камо више од трећепласираног, Владимира Жириновског који је имао подршку власти. Такође, указао је на катастрофално социјално стање у РФ, које је последица мера које предузима актуелна власт. Поред тога, друг Леонид је исказао посебно поштовање према НОБ и Народноослободилачкој војсци Југославије на челу са Маршалом Титом, као јединој снази у поробљеној Европи, која је поред Црвене армије водила оружану борбу против фашиста и у многоме допринела победи антифашистичке коалиције у Другом светском рату. Нагласио је да у својим предавањима студентима универзитета „Ломоносов“ ову чињеницу редовно наглашава и подстиче их да то посебно памте.
Друг Дејан Јовановић је информисао политичког саветника председника ЦК Комунистичке партије Руске Федерације о ситуацији на Косову и Метохији, а посебно о чињеници да западне неофашистичке земље упорно покушавају да озаконе нелегално отцепљење неоспорно српске аутономне покрајине, Косова и Метохије. Такође изнео је да се наша партија налази у још горем медијском мраку и блокади.
Закључено је да је обавеза наших партија да се сарадња подигне на виши ниво, а све у циљу јачања међународног комунистичког и радничког покрета, који је једина противтежа ретроградним либерално-буржоаским снагама.
VERUJEM U OŽIVLJAVANJE SOCIJALISTIČKE JUGOSLAVIJE
Predsednik beogradskog gradskog komiteta Partije „Komunisti Srbije“ Dejan Jovanović odgovara na pitanja novinarke „Pravde“ Elene Morozove.
- Koje mesto u političkom sistemu zemlje zauzima vaša partija?
„Komunisti Srbije“ su revolucionarna marksističko-lenjinistička partija Jugoslovenske orijentacije, čvrsto se držimo Lenjinovog stava, da stvaranje proleterske države umesto buržoaske nije moguće bez nasilne revolucije. Mi ne priznajemo raspad SFRJ, borimo se za njeno obnavljanje i smatramo se sledbenicima Komunističke Partije Jugoslavije, koja je na čelu sa Maršalom Titom posle oslobođenja zemlje od fašizma izvršila socijalističku revoluciju. Na žalost, zbog jake antikomunističke propagande, razjedinjenosti samih komunista (podela na Titoiste, Staljiniste itd.), značajnog nedostatka materijalno-finansijskih sredstava uticaj komunista na društveno-politički život u Srbiji je praktično nestao.
- Koji su ciljevi i zadaci „Komunista Srbije“ danas?
Mi smo mala partija, nažalost, još uvek nemamo kapacitet da ispunimo svoj osnovni zadatak-srušiti kapitalizam, povesti narod i inspirisati ga za novu socijalističku revoluciju. Na srpskoj političkoj sceni ne postoji jaka komunistička partija koja je u mogućnosti da povede nezadovljne narodne mase u otvorenu borbu protiv kapitalizma. Mi pozivamo naše sunarodnike da se ne mire sa postojećim sistemom, da se bore za svoja prava i da ne nasedaju na priče da pod određenim uslovima u kapitalizmu može da se javi „ljudsko lice“. Naša partija je odana principima Lenjinizma, mi ne idemo ni na kakvu saradnju sa buržoazijom. Mi se zalažemo za novi socijalistički preobražaj na celom postjugoslovenskom prostoru.
- Kako vi objašnjavate sadašnju političko-ekonomsku situaciju u Srbiji?
Nju sa punim pravom možemo nazvati vladavinom haosa. Postoji sistematsko podrivanje državnog i društvenog sistema zemlje pomoću prikrivenog uticaja vodećih kapitalističkih država. Zapadu ne odgovara jaka, na Rusiju orijentisana preporođena Jugoslovenska republika. Zbog toga oni destabilizuju socijalni i duhovni život u Srbiji, usađuju ideje liberalne demokratije a u isto vreme ekonomiju izgrađenu na čistoj tržišnoj osnovi. Moram da konstatujem: Preko sadašnjeg menjanja istorijskih činjenica, filmske industrije, društvenih mreža zamagljuje se istorijska istina o srpskom društvu idejnih i moralnih vrednosti, dezorijentacija omladine, promena pogleda na svet i ideološki stavovi.
U pozadini ogromne spoljašnje zaduženosti u zemlji je ekonomski kolaps: Pljačkaška privatizacija, uništena vodeća industrijska preduzeća koja su stvorila armiju nezaposlenih, koji stalno, ali uzalud štrajkuju. U pogledu razvoja zdravstva, obrazovanja, kulture i nauke Srbija je unazađena u poređenju sa SFRJ, zato stalno raste kriminal i nasilje, alkoholizam, narkomanija itd.
- I prirodno, socijalno raslojavanje…
Nesporno, ono je dostiglo čudovišne razmere: nasuprot prosperiteta 10% populacije, 90% vegetiraju u siromaštvu.
- Nekoliko bivših jugoslovenskih republika-Slovenija, Hrvatska, Crna Gora su postale članice NATO, a prve dve su ušle u sastav Evropske Unije. Preti li Srbiji „perspektiva“ popunjavanja redova tih organizacija i kako se prema tim problemima odnosi vaša partija?
Mi jednoglasno ne podržavamo slične težnje i više puta smo demonstrirali protiv toga, izvodeći svoje pristalice na akcije protesta. Srbija je potrebna NATO-u samo zato, da bi SAD mogle proširiti svoje prisustvo na Balkanu, postavaljajući tamo nove baze. Većina Srba je protiv ulaska u EU i Severnoatlanski pakt. Istovremeno najveći deo parlamentarnih i vanparlamentarnih partija se bori za ulazak Srbije u ove organizacije. Od 1.marta 2012.godine naša zemlja je zvanično dobila status kandidata za članstvo u EU.
- Da li je vaša partija predstavljena u parlamentu?
Ne, i u skorije vreme situacija će se malo je verovatno promeniti: sve političke partije, zastupljene u parlamentu-kako one koje podržavaju vlast, tako i opozicione- su na antikomuističkim pozicijama i pristalice su kapitalističkih društveno-ekonomskih odnosa.
- Vlast u Srbiji na putu u NATO i EU ometa nerešen Kosovski problem. Beograd još uvek odbija da prizna suverenitet svoje pokrajine?
Kosovo je najočigledniji primer kursa zapada po razbijanju mnogonacionalnih država. Autonomna pokrajina Kosovo je neotuđiv deo naše zemlje, drsko otet od strane albanskih terorista pod rukovodstvom NATO. Naime, Vašington je podstrekivao vladu tzv. Kosova ka jednostranom proglašenju nezavisnosti 17.februara 2008.godine. Važan trenutak: otcepljenje od Srbije je izvedeno silom, bez referenduma. Mi smo zahvalni Rusiji što nije priznala kvazi državu Kosovo i na podršci Srbiji po tom pitanju.
- Vi ste govorili o razjedinjenosti levih snaga u Srbiji. Evo i na međunarodnom forumu „Oktobar 1917.god-proboj ka socijalizmu“ u Moskvi vašu zemlju predstavljaju dve partije: „Komunisti Srbije“ i „Nova komunistička partija Jugoslavije“. Postoji li kod njih interakcija?
Mi se zalažemo za saradnju svih levih partija i pokreta u Srbiji. Prirodno, sarađujemo i sa NKPJ.
- Da li razmišljate o ujedinjenju vaših partija?
Danas je to malo verovatno: u ovom trenutku postoje nepremostiva organizaciona i politička neslaganja. Mi smo privrženi strategiji Josipa Broza Tita, dok su NKPJ poklonici Josifa Staljina. Međutim, to nas ne sprečava da održavamo zajedničke proteste, posebno, protiv ulaska Srbije u NATO i EU.
- Posle raspada SSSR-a i pratećeg raspada Socijalističkog lagera u mnogim evropskim zemljama, posebno u Poljskoj, Estoniji, Letoniji, Litvaniji, počeo je „Rat sa spomenicima“, tokom kojeg su varvarski uništavani monumenti Sovjetskim političarima i kulturnim ličnostima, vojnicima Crvene Armije. Kakva je situacija u Srbiji po ovom pitanju?
Ovaj razarajući trend nije uticao na našu zemlju i nadam se, da mi nikada nećemo imati armiju nezahvalnih vandala, i pored prekrajanja svetske istorije. Srbi su beskrajno zahvalni Sovjetskim vojnicima, koji su učestvovali u oslobođenju zemlje od fašističkih zavojevača, i poštuju sećanje na njih. Dvadeseti oktobar-Dan oslobođenja Beograda-jedan je od važnijih nacionalnih praznika u Srbiji. Svake godine na taj dan naša partija učestvuje u ceremoniji polaganja venaca na spomenike Crevnoarmejaca.
- Učemu je za vašu partiju značaj Velike Oktobarske socijalističke revolucije u savremenim uslovima?
Velika Oktobarska socijalistička revolucija je eliminisala najveću nepravdu koja je postojala u odnosima među ljudima: eksploataciju čoveka od strane čoveka. Zato na kraju našeg razgovora ja, kao i svi prisutni povodom proslave 100.godišnjice Velikog Oktobra u Lenjingradu i Moskvi, hoću da uzviknem:“Da dugo živi ideja Velike Oktobarske socijalističke revolucije! Da dugo živi svetski komunistički pokret!“
http://mfa.gov.az/folder/file/Baku%20NAM%20Declaration%20Final%20(1)%202.pdf
Una voce, dal Sud del mondo, per la pace
Rispetto dei diritti umani e dei principi e degli scopi della Carta delle Nazioni Unite. Rispetto della sovranità e della integrità territoriale di tutti gli Stati. Uguaglianza tra tutte le nazioni, piccole o grandi esse siano. Rifiuto di ogni intromissione o interferenza negli affari interni di altri Paesi. Rispetto del diritto di autodifesa di ciascuna nazione, in conformità con la Carta delle Nazioni Unite. Rinuncia a esercitare pressione su altri Paesi. Astensione da qualsiasi minaccia di aggressione o uso della forza ai danni dell’integrità territoriale e dell’indipendenza politica di qualsivoglia nazione. Risoluzione di tutte le controversie internazionali con mezzi pacifici – e si elencano alcuni di questi strumenti politici a disposizione della diplomazia internazionale quali il negoziato, la conciliazione, l’arbitrato, il dialogo politico, la composizione giudiziale, in conformità con la Carta delle Nazioni Unite. Infine, promozione dei mutui interessi e della reciproca cooperazione, e rispetto della giustizia e degli obblighi internazionali, anche questi in conformità con i principi dell’ONU.
Sono questi i dieci principi della «Dichiarazione di Bandung», o, più precisamente, della “Dichiarazione per la promozione della pace e della cooperazione internazionale”, adottata all’unanimità in occasione della storica Conferenza di Bandung della quale ricorre, in questi giorni, il 63° anniversario (18-24 aprile 1955). Non possono non essere letti con emozione e con rispetto da quanti e quante sinceramente si sentono impegnati nella promozione di un mondo più giusto e solidale, e nella lotta per la pace e contro la guerra.
La Conferenza di Bandung fu infatti un tentativo, storico e importante, di costruire, su basi solide e istituzionali, rapporti di collaborazione tra popoli e stati nel Sud del mondo e rappresentò una delle prime occasioni in cui si affermò un protagonismo da parte di nazioni che da poco avevano conquistato la propria indipendenza, che si erano liberate dal giogo coloniale e cominciavano ad agire come soggetti e non come oggetto sullo scenario internazionale. Quella conferenza rappresentava, nel mondo di allora, poco meno di un quarto della superficie complessiva degli stati, e ben più della metà dell’intera popolazione mondiale.
Concepita per rafforzare il partenariato tra i paesi del Sud, quella che in termini odierni definiremmo la «cooperazione Sud-Sud», e partecipata da grandi stati, dall’India alla Cina, dal Sudan al Pakistan, fu una tappa importante per affermare l’uguaglianza di popoli e nazioni e, come si disse, per «condannare il colonialismo in ogni sua forma». Essa gettò le basi, di lì alla Conferenza di Belgrado (1961), per la costituzione del NAM, il Movimento dei Non-Allineati, oggi rappresentativo di ben 120 Paesi. Anch’essa si basava sui cosiddetti «principi fondamentali della coesistenza pacifica» (1954): rispetto della sovranità e della integrità territoriale; non-aggressione; non-ingerenza; cooperazione paritaria; convivenza pacifica.
Nella sua più recente riunione di alto livello, il 18° Vertice dei Ministri degli Esteri dei Paesi Non Allineati, svoltosi a Baku (3-6 Aprile 2018) appena una settimana prima dell’aggressione missilistica degli Stati Uniti, insieme con Gran Bretagna e Francia, contro la Siria, il Documento Finale e la «Dichiarazione di Baku» hanno ribadito i principi fondamentali della pacifica coesistenza, sollecitato la fine dell’occupazione israeliana dei Territori Palestinesi, oltre che del Golan Siriano, condannando l’uccisione di «civili palestinesi durante la commemorazione della Giornata della Terra, a Gaza, il 30 marzo 2018» e confermato che «la cooperazione Sud-Sud è un fattore importante della cooperazione internazionale per lo sviluppo sostenibile dei popoli».
Il documento, al paragrafo 268, ribadendo che l’uso di armi chimiche è sempre e comunque inaccettabile e del tutto contrario a norme e standard della comunità internazionale, riconosce l’avvenuta eliminazione dell’arsenale chimico siriano (l’Organizzazione per la Proibizione delle Armi Chimiche, OPAC, ha annunciato la completa distruzione delle armi chimiche della Siria il 18 agosto 2014); e ai paragrafi 528-530 esprime «profonda preoccupazione in merito all’imposizione, da parte degli USA, di misure coercitive unilaterali contro la Siria, che minacciano le condizioni di vita dei siriani», condanna tali atti di ingerenza e aggressione «come una grave violazione del diritto internazionale e della sovranità della Siria» e richiama le parti ad impegnarsi «per una soluzione politica pacifica della crisi siriana, attraverso un processo politico inclusivo, nelle mani dei siriani, basato sulla Risoluzione 2254 (2015) del Consiglio di Sicurezza». Una voce per la diplomazia di pace e la fine della violenza, dal Sud, di cui anche nel Nord sarebbe bene tenere conto.
POKRET NESVRSTANIH ZEMALJA: VRIJEME PONOSA – VRIJEME MIRA
Prije 56 godina, točnije 1. 9. 1961., u Beogradu je velikom zaslugom J. B. Tita održana prva konferencija Pokreta nesvrstanih zemalja na kojoj su bili predstavnici 25 država. Bio je to prvorazredni svjetski politički događaj koji je okupio gotovo sve predstavnike sedme sile.
I upravo na današnji dan 1. 9. i velikog uspjeha Tita i naše zemlje u stvaranju „trećeg“ bloka, sramnom odlukom Gradske skupštine Zagreba uklonjeno je ime Tita, simbola antifašizma i nesvrstanosti, pred začuđenim svijetom, naročito nesvrstanima koji Tita još poštuju kao svog prvog predsjednika.
Pokret nesvrstanih nastajao je u dužem vremenskom periodu, opterećenom blokovskim podjelama, hladnim ratom među antagonistički suprotstavljenim supersilama te s dva ratna žarišta, arapsko-izraelskim i indijsko-pakistanskim sukobom. Termin „nesvrstani“ prvi je uporabio predsjednik Indije Džavaharlal Nehru još 1954. u Colombu (Šri Lanka) gdje je postavio „pet principa miroljubive koegzistencije“, a koji su kasnije preuzeti kao temeljni principi Pokreta nesvrstanih zemalja.
1. Uzajamno poštovanje teritorijalnog integriteta i suvereniteta
2. Uzajamno nenapadanje
3. Uzajamno nemiješanje u unutrašnje poslove
4. Jednakost i uzajamna korist
5. Miroljubiva koegzistencija
Već na slijedećoj sjednici u Bandungu (Indonezija) 1955. godine, stvaraju se prve konture političke grupacije Pokreta od zemalja koje nisu pristajale na blokovsku podjelu kroz NATO i Varšavski ugovor, ideološke sukobe Istoka – Zapada te politiku „hladnog rata“. Sljedeće 1956. godine, potpisivanjem Brijunske deklaracije od strane tada već vodećih lidera, Tita, Nassera i Nehrua, pokret i službeno postaje svjetska organizacija.
Pokret nesvrstanih je do danas održavao samite svake tri godine, što je do sada 17 samita, narastao na 120 zemalja članica, 16 promatrača te 8 isključenih članica, među njima i Jugoslavija nakon raspada od 1995. godine.
Josip Broz Tito je izabran za prvog predsjednika, pod nazivom Generalni tajnik, dok su kasnije bili, uz navedene, i lideri poput Kennetha Kaunde (Zambija), Indire Gandi (Indija), Houarija Boumedienea (Alžir), Fidela Castra (Kuba), Roberat Mugabea (Zimbabve), Nelsona Mandele (Južnoafrička republika) i drugi, kao i tri iz Jugoslavije u periodu od 1989. – 1991. godine, i to: Janez Drnovšek, Borisav Jović i Stjepan Mesić – po godinu dana. Zadnji samit održan je prošle godine u Venecueli, kojim je predsjedavao predsjednik Nicolas Maduro.
Pokret nesvrstanih odigrao je značajnu ulogu u sprečavanju globalnog blokovskog sukoba, znatno ubrzao procese dekolonizacije Afrike, zalagao se za opće razoružanje, napose potpisivanjem sporazuma između supersila SAD-a i SSSR-a o smanjenju, neširenju i uništenju nuklearnog oružja te stvaranje bezatomskih zona, podržavajući detant – zabranu nuklearnih pokusa pod vodom, u atmosferi i svemiru; uklanjanju raketnih sistema srednjeg i kraćeg dometa u Evropi, smanjenje konvencionalnog oružja i zabrani kemijskog i mnogo drugog čime je bitno doprinio svjetskom miru, smanjenju vojne i političke napetosti, uz porast povjerenja i suradnje.
Pokret je kroz desetljeća djelovanja povezao male narode i njihove ekonomije čime su se oslobađale dominacije velikih i moćnih. Pokret je također doživljavao uspone i padove, ovisno o političkoj i ekonomskoj situaciji u svijetu. Bio je niz godina u krizi identiteta, naročito u vrijeme naftne krize, kao i nastojanja jedne grupe zemalja da se približe sovjetskom bloku pod izlikom stvaranja antiimperijalističke alijanse. Zadnjih godina, njihov utjecaj je sve manji navodnim prestankom politike hladnog rata, jer je na djelu politika vrućeg mira – stari antagonizmi i imperijalistička želja za dominacijom su i dalje prisutni.
Josip Broz Tito i naša zemlja, kao lideri Pokreta, politikom miroljubive koegzistencije ostvarili su golemi ugled u svijetu, poštovanje i znatni utjecaj na političku scenu svijeta. Nakon raspada Jugoslavije, nijedna novonastala državica nije te sjajne diplomatske i državničke pozicije koristila, nije ni pristupila Pokretu nesvrstanih. Neke su već, poput Hrvatske, Slovenije i, nedavno, Crne Gore, članice NATO saveza, a neke, kao Makedonija i BiH, planiraju to postati u doglednom vremenu – bez obzira na opći prezir i neslaganje većine svojih građana s takvom politikom kojom partitokracija ne dopušta referendumsko izjašnjavanje – politikom dijametralno suprotnom onoj koja je plijenila svjetske simpatije, otvarala mnoga vrata suradnji i povoljnim ekonomskim interesima te zemlju činila politički, ekonomski i vojno neovisnom.
Split, 01. 09. 2017.
Predsjednik GO SRP-a Split
Ranko Adorić, dipl. ing.
Inizio messaggio inoltrato:Da: Partigiani jugoslavi nella Resistenza italiana <partigiani7maggio @ tiscali.it>Oggetto: Il nostro 25 AprileData: 24 aprile 2018 11:43:42 CEST
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
|
